Category: takie tam myśli…

Cztery dni minęły i muszę przyznać, że po pierwszym dniu moje nastawienie się zmieniło ;). W końcu i tak nie mogłam zmienić sytuacji, wiec lepiej szukać w niej pozytywnych aspektów i plusów, niż narzekać na ujemne strony i pogrążać się w rozpaczy.
Po zaaplikowania paracetamolu mała poczuła się duuużo lepiej, tak więc mogliśmy nawet pójść na spacer do parku i sfotografować nasze (moje i małego) ‘zwierzaczki’ z krokusami. Całkowicie mnie rozbroiła gdy byliśmy nad stawem. Wskazywała na kaczki i mówiła ‘duck’. Pochwaliłam ja wiec mówiąc ‘yes, this is a duck’. Przez następne kilka minut wskazywała kaczki i powtarzała ‘duck’. Nagle wskazał gołębia, mówiąc ‘duck’. Więc jej tłumaczę: ‘this is not a duck, it’s a dove’. A ona na to: ‘buuuu 🙁 ‘. Żebyście słyszeli ten ton zawiedzenia w jej głosie.. To było tak smutne, a jednocześnie tak zabawne, że nie mogłam się powstrzymać od śmiechu.
Z małym szaleliśmy na ulicy grając w piłkę tak głośno, że słyszało nas pół osiedla. Poza tym stanął na wysokości zadania i w weekend ‘pozwolił’ mi spać do 7.30. Za to w poniedziałek wpakował mi się do łóżka o 5 rano. I przez następna godzinę buzia mu się nie zamykała – co 5 minut pytał, jak długo musimy jeszcze spać, ile to jest 1 godzina, 45 minut, 30 minut itd., albo po prostu śpiewał. O 6.20 się poddałam i wstaliśmy, by zjeść śniadanie i pooglądać telewizję przed pójściem do szkoły.
Z babcią miałam fantastyczne rozmowy o „wszystkim i o niczym” – ja mówiłam po holendersku, a ona ćwiczyła angielski. Jeszcze kilka takich weekendów i mój poziom holenderskiego w aspekcie mówienia, dogoni poziom z zakresu rozumienia :).
Dzięki dziadkowi, który przybył z odsieczą w niedzielne popołudnie, miałam część dnia dla siebie. Wow! Popędziłam więc do Huygensmuseum Hofwijck. Połaziłam po tym fantastycznym ogrodzie, ustrzeliłam parę krokusów, pogapiłam się na kanał i wioślarzy równym tempem przecinających jego wody. Życie jest cudowne! (ale następnym razem i tak zastanowię się trochę dłużej, zanim zdecyduje się znowu podjąć takiego zadania ;).

Ostatni dzień roku. Taka symboliczna data, pod którą powinnam zamieścić podsumowanie roku ubiegłego i plany na przyszły. Nic z tego! Podsumowanie musiałoby uwzględniać wydarzenia, o których nie mam ochoty/zamiaru pisać. A plany …? Hmm.. ostatnio nie jestem w stanie planować dalej niż 24 godziny naprzód (zbyt duża zależność między moimi planami, a planami osób ‘trzecich’), więc co do dopiero mówić o całym roku.
Lepiej być przygotowanym na różne scenariusze i elastycznie na nie reagować – dostosowując się, bądź też zmieniając je tak, by pasowały do moich potrzeb. To jest znacznie ciekawsze – wymaga mnóstwa pomysłowości, pozwala zgłębić ‘tajniki’ dyplomacji i kompromisu, fantastycznie usprawnia proces podejmowania decyzji (nie mam dwóch dni na zastanowienie się), a w efekcie daje satysfakcję jakiej nie osiągnęłabym realizując plany wytyczone kilka miesięcy wcześniej. Same zalety :).
Jest jeszcze jedna sprawa – bywam zabobonna ;). Jeśli będę wszystkim opowiadała o moich planach, to je zapeszę i nic z nich nie wyjdzie. A tak.. po cichutku będę sobie kombinować i działać, a na koniec: taaadaam! Przedstawię rezultaty.
A na razie życzę bezpiecznych powrotów do domu. Z tych mniej i więcej zakrapianych imprezek sylwestrowych.

Co jest najpiękniejsze w życiu? Co sprawia, że jest ono warte tego by naprawdę żyć?
Dla mnie będzie to jego nieprzewidywalność.
Nie znaczy to, że lubię chaos i brak spokoju, ale że chronicznie nienawidzę nudy i rutyny ;). Pierwszego szczerze mówiąc nie udało mi się – jak sięgam pamięcią – doświadczyć. Zawsze mam coś do zrobienia i choć zdarzają mi się chwile, kiedy „nic mi się nie chce” to nie przypominam sobie sytuacji, w której siedziałabym z założonymi rękami i zastanawiał się „co by tu zrobić, żeby czymś wypełnić czas”. Miałam jednakże okazję (i to niejedną) by zetknąć się z rutyną. I naprawdę mnie ona dobija. Owszem są sytuacje gdzie „służba nie drużba” i nawet jeśli nie bardzo mi się to podoba, to muszę zrobić pewne zadania/prace o ewidentnie powtarzającym się charakterze, ale.. zawsze staram się to zrobić jak najszybciej (by mieć to z głowy) i jak najdokładniej (by nie musieć do tego wracać i poprawiać ;).
Ale rutyna odnosi się nie tylko do pracy, ale też życia. Trudno mi stwierdzić jednoznacznie na ile jest to dzieło przypadku/szczęścia, a na ile świadomy wybór, ale w moim życiu nieprzewidywalność jest obecna na każdym kroku (proszę nie mylić tego z lekkomyślnością!) Często zdarza mi się podejmować ważkie decyzje (praca, mieszkanie, wyjazdy jednodniowe i kilkutygodniowe) w przeciągu kilku minut stawiając na spontaniczność i odrobinę zdrowego rozsądku ;). I jak dotychczas jeszcze się na tym nie “przejechałam”. Continue reading Niech żyje spontaniczność!

Jak być szczęśliwym na co dzień? Czy można się nauczyć cieszyć się życiem?
Spokojnie! Nie będą to żadne filozoficzne/psychologiczne rozważania. Daleko mi do tego :happy_tb:. Chodzi o artykuł, który przeczytałam w najnowszym dodatku „Pomocnik Psychologiczny” do tygodnika „Polityka”. To już 5. dodatek z tej serii i przyznam, że bardzo je sobie cenię. Przede wszystkim dlatego, że są napisane przez psychologów i innych specjalistów, ale językiem zrozumiałym dla osoby wykształconej, choć nie koniecznie w tym kierunku ;). No i poruszają tematy interesujące dla ‘szerokiego kręgu odbiorców’ a nie garstki specjalistów. Jak np. artykuł pana Krzysztofa Szymborskiego „Z łopatą po szczęście. Czy człowieka można nauczyć radości z życia?”. Okazuje się bowiem, że nie jest to takie trudne (wykluczając ludzi chorych psychicznie) i wymaga ‘jedynie’ odrobiny samozaparcia.
A oto 10 zasad udanego życia:

1. nie unikaj seksu – intymna bliskość z drugim człowiekiem podnosi nasze poczucie własnej wartości. 2. wyłącz telewizor. 3. uśmiechaj się – nawet wymuszony uśmiech poprawia samopoczucie. 4. zadzwoń do przyjaciela. 5. delektuj się miłymi chwilami. 6. przespaceruj 2 km szybkim krokiem – umiarkowany wysiłek fizyczny sprzyja poczuciu euforii. 7. wybierz zawód, który lubisz, a czasie wolnym angażuj się w działalność społeczną – wstąp do chóru lub posadź drzewko na publicznym skwerze. 8. ciesz się z tego, co masz. 9. codziennie spraw sobie jakąś nagrodę i daj sobie czas naprawdę się nią nacieszyć. 10. każdego dnia postaraj się zrobić dla kogoś coś dobrego.

Prawda, że proste? Wystarczy pozwolić sobie na odrobinę radości i zadowolenia każdego dnia, bezinteresownie pomóc innym (czyż największa satysfakcja nie wynika właśnie z działań, które sprawiają radość drugiej istocie i za które nie dostajemy nagrody?; poza tym każda akcja wywołuje reakcję – dziś ja pomogę Tobie a jutro Ty mi pomożesz) i wyzbyć się prymitywnej zawiści. Prymitywnej tzn. takiej, która nas zatruwa ponieważ nie jest konstruktywna (np. dlaczego ja nie mogę mieć 1,75 m wzrostu tak jak ona?) ; bywają bowiem też zawiści motywujące do działania, do pracy nad sobą :).
A Wy? Myślicie, że ‘przestrzeganie’ tych zasad pozwoli Wam być bardziej szczęśliwymi? Wszelakie komentarze mile widziane. A tymczasem lecę na forum ‘wybawiać’ ludzi z opresji, tudzież pokazywać leniom, jak bardzo są leniwi :wink_tb:.